БізнесЭтыка

Прафесійная этыка - крытэр ацэнкі прафесіяналізму і маральнай устойлівасці

Прафесійная этыка любой галіны гаспадарання пабудавана на ўзаемасувязі маральных патрабаванняў і непасрэдным ўзнікненні самой прафесіі. Першымі даследчыкамі, якія звярнулі сваю ўвагу на гэтае пытанне, былі Арыстоцель, Дзюркгейм і Конт. Менавіта яны загаварылі пра ўзаемасувязь маральных прынцыпаў грамадства з падзелам грамадскага працы. З пазіцыі матэрыялізму паказаную праблему абгрунтавалі К.Маркса і Ф.Энгельс.

Першыя кодэксы прафесійнай этыкі паўсталі яшчэ ў часы існавання сярэднявечных цэхаў на аснове рамеснага падзелу працы (11 - 12 стагоддзя). Менавіта тады ў статутах з'явіўся шэраг патрабаванняў, якія высоўваюцца да прафесіі, ўмовах працы і самім работнікам. Аднак некаторыя даследчыкі сцвярджаюць і пра больш раннім ўзнікненні такіх кодэксаў. Напрыклад, «клятва Гіпакрата» або ўстанаўлення для жрацоў, якія выконвалі ў тыя часы судовыя функцыі.

Дзякуючы пастаяннай неабходнасці ў рэгуляванні ўзаемаадносін паміж людзьмі той ці іншай спецыяльнасці, прафесійная этыка знаходзіцца ў пастаянным развіцці, змене і унясенні ў яе карэкціровак. Вялікую ролю ў яе станаўленні гуляе грамадскую думку. Часцяком некаторыя нормы вельмі доўгі час не з'яўляюцца прызнанымі ў сувязі з барацьбой поглядаў.

Абагульняючы вышэйсказанае, можна сфармуляваць, што прафесійная этыка ўяўляе сабой сукупнасць нормаў маралі, якая вызначае стаўленне самога чалавека да прафесійнага абавязку. Кіраванне і рэгуляванне этыкі ажыццяўляецца з дапамогай спецыяльных кодэксаў паводзінаў, якія загадваюць тып пэўных маральных узаемаадносін паміж работнікамі, а таксама спосабы абгрунтавання гэтых дакументаў.

Асноўнай задачай прафесійнай этыкі з'яўляецца вызначэнне маральных адзнак і нормаў, паняццяў і меркаванняў, якія даюць поўную характарыстыку людзей пэўнай прафесіі.

Прынцыпы прафесійнай этыкі пабудаваныя на наступных пастулатах:

- справядлівасць пры размеркаванні неабходных для ажыццяўлення дзейнасці рэсурсаў паміж работнікамі;

- выяўленне і выпраўленне парушэнні этычнай сферы, незалежна ад статусу парушальніка;

- памяркоўнасць работнікаў у адносінах да традыцый і маральных апорах іншых рэгіёнаў, краін або проста iншых арганiзацый;

- прымяненне сукупнасці індывідуальных і калектыўных прыняцця рашэнняў у любых дзелавых адносінах;

- выключэнне націску альбо гвалту па ўзаемадзеянні з падначаленымі, асабліва ў прысутнасці іншых людзей;

- выкарыстанне прынцыпу сталасці, які прадугледжвае выкананне пэўных нормаў, замацаваных пастаянна дзеючым загадам або іншым ведамасных нарматыўных дакументам;

- імкненне да бесканфліктнасці.

Прафесійная этыка, як навука, вывучае:

- адносіны ў працоўных калектывах у цэлым, і кожнага работніка у прыватнасці;

- маральныя якасці спецыяліста, якія забяспечваюць высокаэфектыўнае выкананне прафесійных абавязкаў;

- маральныя нормы, якія характэрныя для пэўнай прафесіі;

- асаблівасці выхавання маладых спецыялістаў якая вывучаецца сферы.

Ва ўсе часы і ў любых спецыяльнасцях найважнейшай характарыстыкай маральнага аблічча спецыяліста з'яўляецца прафесіяналізм і яго адказнае стаўленне да выкананага працы. Асаблівая ўвага надаецца работнікам сферы, звязанай з адказнасцю за жыццё людзей (прафесіі сферы паслуг, аховы здароўя, транспарту і выхавання). Безадказнае стаўленне работніка гэтай галіне можа нанесці досыць сур'ёзную шкоду грамадству, прадстаўляць небяспеку для жыцця навакольных ці ж прывесці да дэградацыі асобы.

Similar articles

 

 

 

 

Trending Now

 

 

 

 

Newest

Copyright © 2018 be.birmiss.com. Theme powered by WordPress.