Навіны і грамадстваФіласофія

Аналітычная філасофія як частка заходняй культуры 20 стагоддзя

Аналітычная філасофія ўяўляе сабой якое зарадзілася ў пачатку 20 стагоддзя ў заходніх краінах новае філасофскае кірунак, якое разумее строгасць ў выкарыстанні пэўнай тэрміналогіі, засяроджванне ўвагі на працэсе аргументацыі, недавер да спэкулятыўным разваг. Асабліва шырокае распаўсюджванне дадзены тып мысленне атрымаў у такіх краінах, як Англія, Аўстралія, ЗША. У расійскай літаратуры аналітычнае кірунак у філасофіі з'явілася параўнальна нядаўна, толькі ў 80-я гады дваццатага стагоддзя.

Заснавальнікамі дадзенага філасофскага плыні прынята лічыць Джорджа Мура і Бертрана Расэла, яе ідэйным натхняльнікам - аўтара вядомага «Логіка-філасофскага трактата» Людвіга Вітгенштэйна.

Трыма асноўнымі прыкметамі аналітычнай філасофіі з'яўляюцца:

  • лінгвістычны рэдукцыянізму, які складаецца ў звядзенні ўсіх існуючых праблем філасофіі да праблем мовы;
  • метадалагічны ўхіл, які мае на ўвазе проціпастаўленне аналітычнага метаду ўсім існуючым да 20 стагоддзя плыням філасофскай думкі;
  • семантычны акцэнт, то ёсць сканцэнтраванасць увагі на праблеме значэння.

Аналітычная філасофія 20 стагоддзя - гэта ў першую чаргу філасофія мовы. Недастатковае разуменне з прычыны недасканаласці мовы, шматзначнасць выразаў і словаформаў, на думку аналітыкаў - паслядоўнікаў новага філасофскага светапогляду, з'яўляюцца асноўнай прычынай ўзнікнення і развіцця «старой» філасофіі. На думку Вітгенштэйна, асноўная задача філасофіі заключаецца ў тым, каб пабудаваць такі ідэальны ў сэнсе разумення мова, які дапамог бы дазволіць склаліся стагоддзямі філасофскія спрэчкі пра свядомасць і быццё, этыцы і свабодзе волі. Менавіта таму аналітычная філасофія на этапе свайго зараджэння зводзілася да фармалізацыі мовы і давядзенню да дасканаласці яго лагічных знакаў. Рашэннем дадзенай праблемы займаліся паслядоўнікі Вітгенштэйна: Рудольф Карнап, Ота Нейрат, Морыц Шлик. Варта адзначыць, што ідэя давядзення мовы да яго дасканаласці вельмі хутка вычарпала сябе, а філосафамі было прызнана, што існаванне здзейсненага мовы хоць і дапушчальна, аднак не заўсёды мэтазгодна. Да прыкладу, строгі матэматычны мова непрымальны ў паўсядзённых зносінах, а тым больш пры напісанні ненавуковай мастацкай літаратуры, у першую чаргу вершаў.

Трыццатыя гады 20 стагоддзя лічацца пераломным перыядам аналітычнай філасофскай навукі. Менавіта ў гэты час Людвіг Вітгенштэйн вярнуўся з добраахвотнага выгнання (на працягу 6 гадоў ён працаваў простым сельскім настаўнікам у раёнах Альпаў) у Кембрыдж. Тут вакол яго хутка сфармаваўся гурток маладых паслядоўнікаў тэорыі аналітычнага мыслення. Новыя ідэі былі ўвасоблены ў кнізе пад назвай «Філасофскія даследаванні". Дадзены праца стаў завяршальнай працай жыцця філосафа, ён працаваў над ім да самай смерці ў 1951 годзе.

Сваё далейшае развіццё аналітычная філасофія атрымала ў працах Гілберта Райлі, аўтара «філасофскіх аргументацыі», «Катэгорый» і многіх іншых. Асноўнай праблемай, якую ўздымае аўтар у сваіх кнігах, з'яўляецца простае пытанне: "Што робіць філасофскі пытанне менавіта філасофскім?» Адказ заключаецца ў тым, што асноўнае прызначэнне філасофіі як навукі складаецца ў «разблытваннем» катэгарыяльных памылак і свайго роду інтэлектуальных вузлоў. Якія ўзнікаюць пры гэтым непаразуменні можна дазволіць пры дапамозе вылучэння розных лагічных катэгорый паняццяў і тэрмінаў.

Аналітычная філасофія і яе ідэі аказалі прыкметны ўплыў на развіццё філасофіі ў цэлым у многіх краінах свету. З часам дадзены кірунак філасофскай думкі ператварылася ў шырокае культурнае плынь, асноўныя пазіцыі якога дагэтуль моцныя ў многіх англамоўных краінах.

Similar articles

 

 

 

 

Trending Now

 

 

 

 

Newest

Copyright © 2018 be.birmiss.com. Theme powered by WordPress.