Публікацыі і напісанне артыкулаў, Паэзія
Аналіз верша Гумілёва "Памяць", кароткі змест, урывак
Гэты артыкул будзе прысвечана аднаму з самых вядомых паэтаў Срэбнага стагоддзя. Калі казаць дакладней, то мы правядзем аналіз верша Гумілёва «Памяць».
Аб вершы
Вершы былі напісаныя ў 1920 годзе. У ім пісьменнік звяртаецца да тэмы памяці і змены чалавечай душы. Для большай нагляднасці Гумілёў параўноўвае чалавека са змяёй. І выснова яго несуцяшальны - змея, маючы магчымасць скідаць скуру, захоўвае юнай сваю душу, а чалавеку не дадзена такой раскошы, змяняецца яго душа, а не цела: «Толькі змеі скідаюць скуры ... Мы мяняем душы, ня цела».
У разважаннях паэт вяртаецца ў сваё мінулае і разумее, што за сваё жыццё ён чатыры «памяняў душу». Адпаведна гэтым выявах можна падзяліць і верш на чатыры часткі для зручнасці аналізу.
першая частка
Пачнем аналіз верша Гумілёва «Памяць» з апісання першай «душы» паэта. У гэтай іпастасі ён яшчэ «непрыгожы і тонкі» дзіця, у якога з сяброў толькі «дрэва ды рудая сабака». Перад чытачом паўстае самотны брыдкае качаня, якому, зрэшты, наканавана перамяніцца, стаўшы «лебедзем пагардлівым».
Паводле сведчанняў сучаснікаў Гумілёва, у дзяцінстве ён сапраўды быў вельмі непрывабным дзіцем, не варта забываць і пра яго прыроджанае касавокасць.
другая частка
Крытыкі суадносяць гэтую іпастась паэта з першай публікацыяй зборніка вершаў Гумілёва ў 1905 годзе, які называўся «Шлях конквистадоров». Гэтая кніга атрымалася вельмі рамантычнай і пачуццёвай. Пазней Гумілёў не раз казаў пра тое, што жадаў бы наогул забыцца пра яе існаванне.
Сапраўды, атрымліваецца так, што ў юнацтве ён быў зусім іншым чалавекам, непадобным на сябе цяперашняга. Гэтыя мінулыя «душы» абсалютна не выклікаюць у лірычнага героя тугі аб які пайшоў або сентыментальнасці. Наадварот, ён апісвае іх з холадна і нават нейкай гідлівасцю, зусім не разумеючы іх.
трэцяя частка
Вось і прывёў нас аналіз верша Гумілёва «Памяць» да трэцяй «душы» лірычнага героя, якая ўвасабляецца ў стрэлка і мараплаўца. Да гэтай сваёй мінулай іпастасі лірычны герой ставіцца куды добразычлівей: «Я люблю выбранніка свабоды».
Мары пра далёкія краіны і гарадах вабілі Гумілёва з дзіцячых гадоў. За сваё жыццё паэт пабываў у Афрыцы, Абісініі, Егіпце, Італіі. І мяркуючы па апяваў адвазе, мужнасці і апісання выдатнай жыцця вандроўцы, запал да прыгод ня пакінула лірычнага героя па сканчэнні гадоў. Ён марыць пра той волі, што калі-то была ў яго, нягледзячы на ўсе небяспекі, з якімі даводзілася сутыкацца. Затое тады яму «звонка спявалі вады і зайздросцілі воблака».
На жаль, але і гэты этап жыцця адышоў у нябыт. Няма ўжо болей таго бясстрашнага і свабоднага вандроўцы. Зноў давялося душы перарадзіцца.
чацвёртая частка
Распавядае пра сваё жыццё Гумілёў Мікалай Сцяпанавіч у гэтым вершы. І вось мы даходзім да моманту, калі паэту выпала прыняць удзел у Першай сусветнай вайне. Тады Гумілёў пайшоў на фронт сярод добраахвотнікаў, лічачы, што выконвае свой абавязак перад Радзімай: «Прамяняў вясёлую свабоду / На святы доўгачаканы бой».
На вайне паэт даслужыўся да чыну прапаршчыка гусарскага палка і адрозніваўся небывалай адвагай у баі. За гэта і быў двойчы ўзнагароджаны Георгіеўскім крыжам: «Святы Георгій крануў двойчы».
Нягледзячы на ўсе ўзнагароды, Гумілёў Мікалай Сцяпанавіч ніколі не быў прыхільнікам вайны і не прымаў яе, пра што таксама гаворыцца ў вершы. Бітва для яго толькі мука, але ніяк не месца, дзе можна паказаць сваю доблесць.
Менавіта ў час вайны нарадзілася чацвёртая «душа», якая любіць радзіму, верыць у лепшае і людзей, суперажывае іх пакутам і пакутам. Радзіма становіцца ключавым чынам гэтай частцы верша.
Аднак, нягледзячы на тое, што да моманту напісання ў Расіі адбылася рэвалюцыя, пра яе пісьменнік зусім не згадвае. Нібы для яго яе і не было.
апошнія страфы
Апошнія страфы асабліва моцнымі выйшлі з-пад пяра, што трымаў у руцэ Мікалай Гумілёў. «Памяць» сканчаецца чынам падарожніка са схаваным тварам, наперадзе якога ляціць арол, а ззаду ідзе леў. Гэтыя персанажы сімвалізуюць Хрыста і спадарожнікаў яго - Марка, звязанага з сімволікай льва, і Яна, увасобленага ў арле.
Такім чынам Гумілёў параўноўвае неўміручасць бога, завешчаныя сваё вучэнне паслядоўнікам, і неўміручасць паэта, які захаваў свае думкі ў вершах. Аўтар, вядома, сумняваецца ў сваім бессмяротнасці, гаворачы пра нараджэнне новых душ, а значыць, гібелі старых, але ў яго ёсць адзіная надзея на вечнае жыццё - творчасць. Толькі яно можа дапамагчы чалавеку стаць роўным богу.
Такім чынам, мы скончылі выкладаць кароткі змест верша і яго аналіз. Па сутнасці, верш стала нейкай аўтабіяграфіяй Гумілёва, у якой ён адбіў усе душэўныя перамены, што калі-небудзь адбываліся ў ім.
Similar articles
Trending Now