Мастацтва і забавыЛітаратура

Аналіз верша «Смерць паэта», які належыць пяру М.Ю. Лермантава

Лермантаў - вялікі рускі паэт, драматург і празаік, вядомы ва ўсім свеце дзякуючы сваім пышным творам, ўзбагаціў рускую культуру. У класічнай літаратуры Расіі Лермантаў па праве займае другое месца пасля А.С.Пушкіна.

Два гэтых вядомых імя звязаныя паміж сабой нябачнай ніткай, паколькі менавіта трагічная смерць А.С.Пушкіна, які загінуў у 1837 году ад цяжкага ранення на двубоі, паслужыла міжвольнай прычынай ўзыходу паэтычнай зоркі Лермантава, упершыню які праславіўся сваім вершам «На смерць паэта".

Аналіз верша Лермантава «Смерць паэта» дае багатую ежу для разважанняў. Дадзенае верш, у тым выглядзе, у якім мы яго ведаем, - якое складаецца з трох частак (першай частцы - з 1 па 56 страфу, другой частцы - з 56 па 72 страфу, і эпіграфа), набыў свой скончаны выгляд не адразу. Самая першая рэдакцыя верша датавалася 28 лікам студзеня месяца 1837 года (за адзін дзень да смерці Пушкіна) і складалася з першай частцы, якая сканчаецца страфы «і на вуснах ягоных друк».

Гэтыя 56 строф першай частцы, у сваю чаргу, умоўна падзяляюцца на два адносна самастойных фрагмента, аб'яднаных агульнай тэмай і літаратурным пафасам. Аналіз верша «Смерць паэта» выяўляе адрозненні гэтых фрагментаў: першыя 33 страфы напісаны дынамічным трехстопным ямбам і кіпяць абурэннем з нагоды гібелі паэта, выкрываючы ў ёй не трагічную выпадковасць, а забойства, прычынай якога з'явілася халоднае абыякавасць «пустых сэрцаў» свецкага грамадства, яго неразуменне і асуджэнне свабодалюбнага творчага духу паэта Пушкіна.

Праводзячы далейшы аналіз верша «Смерць паэта», мы бачым, што другая частка першага фрагмента, якая складаецца з наступных 23 строф, адрозніваецца ад першай зменай вершаванага памеру на чарырохстопны ямб. Таксама змяняецца тэма апавядання з развагі аб прычынах гібелі на прамое засьцярога вышэйшага свету і ўсіх яго прадстаўнікоў - «паклёпнікаў нікчэмных». Аўтар не баіцца кінуць, па выразе А.В.Дружинина, «жалезны верш» у нахабнае твар тых, якія не саромеюцца здзекавацца над светлай памяццю вялікага паэта і чалавека, як і паказвае нам гэта падрабязны аналіз верша. «Смерць паэта» Лермантаў напісаў, не турбуючыся аб наступствах, што само па сабе ўжо з'яўляецца подзвігам. Робячы аналіз верша «Смерць паэта», другі яго часткі, якая змяшчае страфы з 56-ай па 72-ую, мы заўважаем, што сумная элегія першай частцы змяняецца ў ёй злоснай сатырай.

Эпіграф ж з'явіўся толькі шмат пазней, калі ад паэта запатрабавалі даць Васпану рукапісную копію верша для азнаямлення. Аналіз верша «Смерць паэта» паказвае, што дадзены эпіграф быў запазычаны паэтам з трагедыі «Венцеслав» французскага драматурга Жана Ротру.

Вядома, што ўсе прыдворнае грамадства і сам імператар Мікалай Першы «па вартасці ацанілі» гарачы творчы парыў маладога генія, які выліўся ў вершаваную форму, паколькі дадзены твор выклікала вельмі негатыўную ацэнку кіруючай улады і было ахарактарызавана як «бессаромнае вальнадумства, больш чым злачыннае». Вынікам такой рэакцыі стала ўзбуджэнне справы «Аб недапушчальных вершах ...», з наступным за ім арыштам Лермантава, якія адбыліся ў лютым 1837 гады, і спасылкай паэта (пад выглядам службы) на Каўказ.

Similar articles

 

 

 

 

Trending Now

 

 

 

 

Newest

Copyright © 2018 be.birmiss.com. Theme powered by WordPress.