Мастацтва і забавыЛітаратура

"Сабор Парыжскай Божай Маці": мастацтва не старэе

«Сабор Парыжскай Божай Маці» - сапраўды несмяротны твор, якое выйшла з-пад пяра вядомага французскага пісьменніка Віктара Гюго. Прайшло ўжо амаль два стагоддзі з моманту яго напісання, аднак, многія людзі ва ўсіх кутках планеты дагэтуль зачытваюцца гэтым займальным раманам. У творы ёсць усё, што трэба чытачу: захапляльны сюжэт, яркія карціны жыцця мінулых гадоў, драматычнае перапляценне лёсаў і вечная праблема абароны чалавека ад несправядлівасці навакольнага свету. Вось чаму «Сабор Парыжскай Божай Маці" не страціў сваёй актуальнасці і сёння.

На першы погляд, сюжэтная лінія зразумелая, ды і характары галоўных герояў не выклікае падвойныя меркаванняў. Але толькі на першы погляд. Цыганка Эсмеральда сляпая ў сваёй любові да Фебу. Ён прыгожы і абаяльны, але за знешнасцю хаваецца душа сапраўднага салдафон і вертопраха. Клод Фролло - роўна, як адмоўны герой, так і персанаж, любімы тысячамі чытачоў. Архидъякон незвычайна разумны, хоць і бездапаможны супраць уласных пачуццяў. Ён зрабіў вельмі шмат, каб загубіць маладую цыганку, і яшчэ больш - каб яе выратаваць. Гренгуар зачараваны ня столькі Эсмеральды, колькі яе юнай козачка ... І на фоне ўсяго гэтага - вобраз гарбуна Квазімода: самы кранальны і яркі з усіх. З выгляду вырадак, ён аказваецца выдатней ўсіх прыгажуноў у сваіх учынках!

Асобна варта сказаць пра карціны, намаляваных Гюго. Чаго варта толькі кіраўнік, дзе перад намі адкрываецца ўвесь Парыж з вышыні птушынага палёту! Наогул кажучы, у рамане "Сабор Парыжскай Божай Маці» апісанне гуляе вельмі важную ролю. У чытачоў ствараецца поўнае адчуванне прысутнасці. Нават калі вы ніколі не бывалі ў Парыжы, прачытайце гэты раман - і вам захочацца вярнуцца ... Цікава нават - колькі аўтарскіх арыенціраў "таго" Парыжа захавалася сёння?

Твор кранае нейкія тонкія струны ў душы. Нават не сваім сюжэтам - па праўдзе сказаць, ён немудрагелісты. Пачуцці, слёзы, драмы. І - месцамі тонкі гумар. Усе гэтыя сюжэтныя прыкметы спаўна ўтрымлівае ў сабе «Сабор Парыжскай Божай Маці». Водгукі чытачоў кажуць аб тым, што за гэтай знешняй немудрагелістасцю хаваецца дзіўна поўнае і насычанае твор - пра прыгажосць і гісторыі, пра культуру і мастацтве. Дарэчы, менавіта гумар Гюго стаў падставай для негатыўных водгукаў пасля шматлікіх пастановак і экранізацый рамана, дзе яго неаднаразова перакручвалі і выварочвалі навыварат сцэнарысты, спрашчаючы сабе працу.

Узяць, хаця б, сам Сабор, які заслугоўвае калі не звання асобнага персанажа, то асобнай сюжэтнай лініі. Сама яго велічная форма, складзеная па цаглінцы з падзей і пачуццяў, ўвасабляе сабой усю Францыю. Сабор дапамагае якія жывуць у нястачы, прадастаўляе ім абарону і прытулак. А на той момант менавіта гэтага так не хапала простым людзям ... Нагадаем, што на момант напісання рамана ў краіне на ўсю моц бушавала рэвалюцыя, наступілі трывожныя дні праўлення буржуазнай манархіі.

Сапраўднае мастацтва не старэе. Менавіта таму гісторыя, разыграць у далёкім мінулым (на самай справе ці ж толькі ва ўяўленні Віктара Гюго), хвалюе сэрца да гэтага часу.

Similar articles

 

 

 

 

Trending Now

 

 

 

 

Newest

Copyright © 2018 be.birmiss.com. Theme powered by WordPress.