Мастацтва і забавыЛітаратура

Серафімавіч Аляксандр Серафімавіч: біяграфія, творчасць

Серафімавіч Аляксандр Серафімавіч - прадстаўнік так званай пралетарскай літаратуры. Творчасць гэтага пісьменніка сугучна з літаратурнай дзейнасць Максіма Горкага. Яго раннія апавяданні знаходзіліся пад уплывам рэвалюцыйных рухаў другой паловы дзевятнаццатага стагоддзя. І на працягу ўсяго свайго творчага шляху ён заставаўся верным сваіх поглядах і перакананнях. Якая галоўная ідэя твораў, якія ствараў Аляксандр Серафімавіч? У чым заключаецца каштоўнасць яго літаратурнай творчасці?

Юнацтва

Сапраўднае прозвішча пісьменніка, пра які ідзе гаворка ў гэтым артыкуле - Папоў. Але ў літаратурнай дзейнасці ён выкарыстаў псеўданім Серафімавіч. Развіццё яго літаратурных поглядаў адбывалася ў даволі складаны перыяд у гісторыі Расіі. Грамадскае жыццё ў краіне ў другой палове дзевятнаццатага стагоддзя характарызуецца актыўным рэвалюцыйным рухам. Асабліва такія настроі выяўляліся сярод прадстаўнікоў маладога пакалення, а менавіта - студэнтаў.

Серафімавіч Аляксандр Серафімавіч паходзіў з казацкага роду. У дзяцінстве, разам з бацькамі правёў некалькі гадоў у Польшчы. Але калі сям'я вярнулася ў родны край, будучы пісьменнік атрымаў гімназічная адукацыя, пасля чаго паступіў у Пецярбургскі ўніверсітэт на фізіка-матэматычны факультэт. Тут Аляксандр Серафімавіч апынуўся ў студэнцкім грамадстве, у якім рэвалюцыйныя ідэі набіралі абароты. Марксісцкае вучэнне імгненна захапіла сына данскога казака. Але тэарэтычнымі ведамі студэнт зусім не абмяжоўваўся. Неўзабаве ён завязаў знаёмства са старэйшым братам Леніна, Аляксандрам Ульянавым. І за удзелам у замаху на цара быў арыштаваны і сасланы ў Архангельскую губерню. Жыццё ў гэтых краях аказала вырашальны ўплыў на ўвесь творчы шлях пісьменніка.

Асноўныя ідэі твораў

Актыўная грамадская жыццё, якую вёў Аляксандр Серафімавіч яшчэ ў студэнцкія гады, заклала аснову для яго літаратурнай творчасці. Народная тэма стала галоўнай у яго творах. Безумоўна, яго ідэі былі накіраваныя на марксісцкія і сацыял-дэмакратычныя ідэі.

Жыццё простага народа ў канцы стагоддзя была вельмі цяжкай. Прыхільнікі ідэі пра неабходнасць дзяржаўнага перавароту меркавалі, што ўсе зло зыходзіць ад асноў царскага рэжыму. Думкі пра тое, як палепшыць жыццё рабочых у Расіі, усё больш займала пачаткоўца пісьменніка. Матэрыялам для ранніх твораў Серафімавіча стала жыццё простых працаўнікоў. І ўжо ў пачатку свайго творчага шляху аб яго кнігах вельмі ўхвальна адгукаліся такія пісьменнікі, як В. Караленка, Г. Успенскі.

ранняя творчасць

У дзевяностыя гады галоўнай тэмай у творах Серафімавіча было жыццё прадстаўнікоў працоўнага класа. Шахцёры, чыгуначныя служачыя, доменщики, і сяляне сталі героямі яго кніг. У сваіх творах Аляксандр Серафімавіч імкнуўся паказаць не толькі іх побыт, але і ўнутраны свет. У першую чаргу пісьменніка цікавіла тое, пра што думае просты працаўнік.

Але спецыфічнай асаблівасцю літаратурнай ідэі Серафімавіча з'яўлялася перакананне, што цяжкія працы не столькі стамляюць чалавека фізічныя, колькі забіваюць у ім грамадзкую актыўнасьць. А таму, ён бачыў не толькі прычыны катаржнай працы, але і яго наступствы. Пры гэтым у ранніх творах гэтага пісьменніка прысутнічае вера ў сілу народа. Ён не лічыў нязменным і няўхільным абыякавасць працоўных да ўласнага лёсу. Так, у «счэпшчык» Серафімавіч адлюстраваў першыя парасткі пратэсту, якія выяўляліся, здавалася б, сярод самых адсталых сацыяльных слаёў.

Светапогляд пісьменніка канчаткова склалася падчас знаходжання ў спасылцы. Менавіта там ён стаў сведкам працоўнага побыту простых людзей і катаржнікаў.

У спасылцы

На суровым Поўначы Аляксандр Папоў, біяграфія якога складвалася пад уплывам гістарычных і грамадскіх падзей у Расіі, завязаў знаёмства з адным з перадавых рабочых. За спіной гэтага чалавека меўся вопыт рэвалюцыйнай барацьбы, у выніку чаго ён і апынуўся ў спасылцы. Эстэтычнае меркаванне і літаратурная накіраванасць знаходзілася, перш за ўсё, пад уплывам ад цеснага зносін з падобнымі людзьмі.

Аляксандр Папоў, біяграфія якога пачалася на Данскіх прасторах, у спасылцы даведаўся пра лёсы простых людзей, якія пражываюць на Поўначы. Тут яму адкрываўся новы, нязведаны свет. Пісьменнік слухаў з цікавасцю апавяданні мясцовых жыхароў. Памор'я ўтрымлівалі свае сем'і за кошт рыбнай здабычы. Іх праца быў цяжкім і небяспечным. Нярэдка людзі гінулі ў моры. Часта вярталіся дадому з пустымі рукамі. Калі ж лоўля была ўдалай, вялікую частку вынікала аддаваць заможным сялянам, забяспечваў рыбакоў снасцямі.

Пейзаж у творчасці Серафімавіча

Пісьменніка зачароўвала выдатная, але суровая паўночная прырода. Апісанне пейзажу займала важнае месца ў яго творчасці. Такую асаблівасць можна выявіць у апавяданні «На крызе». У гэтым творы ён апісаў своеасаблівую прыроду і побыт Поўначы. Але ён і не забываў і паўднёвыя родныя краю. Іх ён не менш маляўніча адлюстраваў у пазнейшых апавяданнях.

Апісанне прыроды ў творы «На крызе» мае сімвалічны характар. Аўтар як быццам праводзіць паралель паміж халоднай паўночнай надвор'ем, лядовымі краявідамі, кароткімі халоднымі днямі і побытам мясцовых жыхароў. Малюнак прыроды дапамагае чытачу ярчэй адчуць цяжкія ўмовы, у якіх знаходзяцца працаўнікі. Супраць прыроды чалавек гэтак жа безабаронны, як і супраць сацыяльнага прыгнёту. Серафімавіч - пісьменнік, у чыёй творчасці галоўнай ідэяй з'яўляецца няроўнасць. Апавяданне «На крызе» ўяўляе сабой нейкі абвінаваўчы акт супраць сацыяльных сіл, якія прывялі галоўнага героя да згубы.

«На плытах»

У творы «На крызе» аўтар супрацьпаставіў бедняка Сароку кулаку. У апавяданні «На плытах» сацыяльная драма працоўнага прадстаўлена ў больш складанай форме. Галоўны герой гэтага твора - плотовщик Кузьма. Ён у адзіноце здабывае сабе на хлеб. Кожны дзень ён знаходзіцца ў небяспечных невыносных умовах, але яго праца бясплодны. У грамадстве, у якім прынята прысвойваць вынікі чужой працы, сацыяльная раз'яднанасць аказваецца згубнай.

«На плытах» і «На крызе» - апавяданні, з якіх Серафімавіч пачаў сваю серыю твораў, прысвечаных сацыяльнай няроўнасці. Пазней асноўным жанрам у яго творчасці стаў нарыс. «Снежная пустыня» з'яўляецца, бадай, прамежкавым звяном паміж гэтымі літаратурнымі формамі. Апавяданне ў гэтым творы Серафімавіч вядзе ад першай асобы. З першых старонак у чытача складваецца ўражанне, што ў ім пісьменнік апісвае ўласныя перажыванні. Ад часткі, так і ёсць. Апавядальнік адлюстраваў у гэтым творы пачуцці і думкі, якія наведвалі яго ў першыя дні знаходжання на Поўначы.

пасля ссылкі

У Архангельскай губерні Аляксандр Серафімавіч (Папоў) прабыў крыху больш за год. Пасля ссылкі ён пасяліўся ў станіцы Усць-Медведицкой, дзе пастаянна знаходзіўся пад наглядам паліцыі. Не гледзячы на гэта, ён вёў тут актыўную літаратурную і грамадскую дзейнасць. Гурток, які ён арганізаваў, быў прызначаны для абмеркавання важных культурных падзей. Аднак з першых дзён існавання арганізацыі яе ўдзельнікі заўзята спрачаліся на палітычныя тэмы.

У родных краях Серафімавіч хутка знайшоў аднадумцаў. З часам важнай часткай у яго дзейнасці стала незаконнае распаўсюджванне марксісцкай літаратуры. І менавіта ў гэты перыяд у дзейнасці пісьменніка адбыўся істотны зрух.

асаблівасць творчасці

Савецкая літаратура на раннім этапе была прадстаўлена побач рэвалюцыйна настроеных аўтараў. Імя Аляксандра Серафімавіча сярод іх ярка вылучаецца. Гэты пісьменнік на момант зараджэння новай дзяржавы стаў цалкам спелым аўтарам з ўстоянай трывалай сацыяльнай пазіцыяй. Ён не падладжвацца пад новы грамадскі лад. Ужо ў пачатку дваццатага стагоддзя ён актыўна пачаў пісаць пра жыццё данецкіх шахцёраў і завадскіх рабочых. У яго творчасці развіваецца погляд самастойнага незалежнага мастака. Савецкая літаратура ў пасляваенныя гады ўключае трохі аўтараў, для якіх уласціва своеасаблівае бачанне жыцця. У творах Аляксандра Серафімавіча прысутнічаюць арыгінальныя літаратурныя выразы. Гэты пісьменнік стаў нейкім даследчыкам жыцця працоўнага класа. Творчасць Серафімавіча ў гэтым сэнсе ўнікальнае.

«Кропля»

Раннія апавяданні Серафімавіча працятыя рэалізмам. Такія творы, прысвечаныя побыту жыхароў Поўначы. Рэалістычнасць прысутнічае і ў апавяданнях пра данецкіх шахцёраў. Рэвалюцыйная рамантыка з'явілася пазней. Так, у апавяданні «Кропля» прысутнічае эпічнасць, алегорыя і вера аўтара ў тое, што просты народ могуць выратаваць агульнасць поглядаў і праца, накіраваная на дасягненне рэвалюцыйных мэтаў.

Сімволіка ў гэтым творы даволі простая. Існуе велізарная скала, і адна-адзіная кропля не можа яе разбурыць. Яна падае на каменную цьвярдыню і імгненна гіне. Але толькі сотні, тысячы кропляй могуць прабіць ў гэтай скале адтуліну.

Аповяд дзеліцца на тры часткі. Кожная з іх - рэвалюцыйны рух, што адбывалася ў розныя гады. Першае было знішчана. Другое дало некаторыя плён. Пісьменнік ускладае надзею на трэцяе рэвалюцыйны рух. Менавіта яно здольна, на яго думку, прабіць цьвярдыню царскага рэжыму.

У Маскве

Рамантычныя ідэі, прысутныя ў творчасці Серафімавіча блізкія літаратурнаму стылю Горкага. І таму, магчыма, пасля пераезду ў Маскву данскі літаратар вельмі хутка збліжаецца зь вялікім пралетарскім пісьменнікам. І для Серафімавіча, і для Горкага ўласцівая вера ў незвычайную сілу чалавека. Нястомная барацьба простага працаўніка, нягледзячы на шматвяковае рабства, здольная прывесці да канчатковай перамозе працоўнага класа.

Пазней Максім Горкі стварае выдавецтва «Веды», куды ў першую чаргу прыцягвае Серафімавіча. Рэвалюцыйныя падзеі 1905 гады праходзяць на вачах, і нават пры некаторым удзеле ураджэнца данскіх стэпаў. У гэты час ён здымае кватэру на Прэсне і дапамагае рабочым будаваць барыкады.

Пасля 1905 года

Гістарычныя падзеі, якія назіраў Серафімавіч, знайшлі адлюстраванне ў яго творчасці. У творах гэтага пісьменніка з тых часоў з'явіліся пафас і захопленыя. Рабочыя, адурманеныя п'янствам і беспрасьветным пустым існаваннем, саступілі месца ў яго апавяданнях героям-рэвалюцыянерам. У гэтым духу створаны зборнік апавяданняў «Закінутыя агні».

Літаратурнай дзейнасці Аляксандр Серафімавіч прысвяціў больш за паўстагоддзя. Падчас Другой сусветнай вайны ён стаў ваенным карэспандэнтам, але не пераставаў пісаць апавяданні і нарысы. Галоўным творам Серафімавіча з'яўляецца аповесць «Жалезны паток». У гэтым творы пісьменнік адлюстраваў падзеі Грамадзянскай вайны.

памяць

Аляксандр Серафімавіч быў удастоены мноства ўзнагарод. У яго гонар названы вуліцы ў Маскве, Казані і Мінску. У Валгаградскай вобласці ў гонар пісьменніка названы горад, у якім пасля яго смерці быў адкрыты літаратурны музей. У станіцы Усць-Медведицкая ў васьмідзесятыя гады адкрылі дом-музей. А ў самым Валгаградзе ўзведзены помнік Серафімавіч.

Пісьменнік пайшоў з жыцця ў 1949 годзе ў Маскве. Пахаваны на Новадзявочых могілках.

Similar articles

 

 

 

 

Trending Now

 

 

 

 

Newest

Copyright © 2018 be.birmiss.com. Theme powered by WordPress.